Os avós son os cimentos da familia, as raíces que suxeitan a árbore da vida. O avó é crucial no desenvolvemento da autoestima do neno e constitúe un referente de seguridade inestimable.
Ao contar historias do pasado familiar co seu status de "pai do pai ou da nai", fan que o neto senta o seu presente como a continuación dun pasado enriquecedor e perfilan o lugar que ocupa no mundo. Nestas festas, a maior alegría para os nenos é sentirse seguros nun mundo onde hai adultos (pais e avós) que lles queren.
Un agarimo diferente
Os avós proporcionan aos nenos unha seguridade diferente á que achegan os pais, máis antiga. Niso atópase a base do que será a nosa vida amorosa. Por unha banda quixeron e amaron aos nosos pais, e fixérono de tal forma que espertaron neles o desexo de ter fillos e repetir a experiencia. O seu inconsciente determinou o dos nosos proxenitores e, ademais, co amor que nos dirixen, son o refuxio máis seguro e cariñoso da infancia.
Ser avoa permite elaborar psíquicamente o feito de ser nai. Agora ben, o que se dá aos netos é algo diferente. A avoa, cando goza co seu papel, quere sen condicións, é o amor máis desinteresado que se pode atopar na vida. A avoa pode sentirse compensada con ver no seu neto un sorriso que lle lembra ao seu fillo, porque atopa aí o pracer da transcendencia e da produtividade da súa vida.
Ademais, cando se é avoa pódese elaborar o que se fixo mal como nai. A avoa pode axudar, pero se non conseguiu vivir ben a súa maternidade é máis frecuente que compita coa filla ou coa nora e que proteste pola súa función. Os avós foron pais, pero esta experiencia, ás veces, non é garantía de axuda para os fillos e netos. Se tiveron sentimentos de inferioridade e non puideron resolver complexos infantís, tratarán de compensalo cos nenos e aquí aparecen os problemas, porque rivalizan cos seus propios fillos.
Outra situación difícil exponse cando a avoa quita autoridade á nai, aínda que se esta actúa segura de si mesma, a súa autoridade non se verá mermada. Cando se atope a soas co neno, convén que lle aclare a diferenza de puntos de vista debido a que pertencen a distintas xeracións. Que o neno comprenda que os avós non pensan como os seus pais non é un problema, senón un síntoma moi saudable pois fomenta a súa capacidade de ter un criterio propio.